ο ποιοs έχει την διάθεση as το διάβαση ευχαριστώ..
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Καλέ μαμά μη κλαίς ! Δε πάω δα και στα ξένα ! Δύο στενά μας χωρίζουν !
ΕΛΕΝΗ: Αχ παιδάκι μου ! Παεί καιρός απο την τελευταία φορά που σε είδα για αυτό.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά έχεις δίκιο...πρέπει να σε επισκέπτομαι συχνότερα ! Αλλά να...όλο και κάτι συμβαίνει, ολο και κατι προκύπτει. Είναι και η δουλειά του Κώστα τέτοια που έχουμε συνέχεια υποχρεώσεις, τραπέζια, δείπνα και... καταλαβαίνεις !
ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου ! Αλοίμονο ! Πάνω απ’όλα η δουλειά.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Να ! Αυριο ας πούμε έχει πάρτυ η εταιρεία του και θα πάμε.
ΕΛΕΝΗ: Καλά να περάσετε κόρη μου.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ; Ευχαριστώ μαμά, θα σε πάρω να τα πούμε...συγγνώμη που φεύγω τόσο βιαστικά αλλα πρέπει να φύγω. Ο.Κ. ;
ΕΛΕΝΗ : Kαλό βράδυ παιδί μου.
Την επομένη χτυπάει το τηλέφωνο, το σηκώνει η Ελένη.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Τι κάνεις ;
ΕΛΕΝΗ: Καλά παιδί μου εσυ τι νέα ;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Περάσαμε τέλεια χθές στο πάρτυ.
ΕΛΕΝΗ: Πάρτυ ; Ποιό πάρτυ ;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Καλέ το πάρτυ που σου είπα οτι θα πάμε με το Κώστα...το ξέχασες ;
ΕΛΕΝΗ: Αχ...ναι παιδί μου ! Πως περάσατε;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Σου είπα τέλεια ! Σήμερα θα παω να δω την Αγγελική που γέννησε. Κοριτσάκι !
ΕΛΕΝΗ: Αααα πολύ ωραία ! Να της ζήσει.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Θα περάσω μετά το νοσοκομείο να σε δώ εντάξει ; Θα είσαι σπίτι ;
ΕΛΕΝΗ: Που να πάω βρε παιδί μου ! Σπίτι θα είμαι.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Εντάξει λοιπόν θα έρθω.
Τρεις ώρες αργότερα....
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (βάζει το κλειδί στη πόρτα, μπαίνει στο σπίτι) Μαμά ! Ήρθα ! Μαμά ?
ΕΛΕΝΗ. Ήρθες Χριστινάκι μου ;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ναι μαμά ήρθα. (αφήνει τη τσάντα της στο καναπέ) Καλά η μπέμπα, μια γλύκα ! Τι να σου λέω ! (βγάζει το πανωφόρι της)
ΕΛΕΝΗ. Μπέμπα ; (μισοκλείνει τα μάτια) Ποιά μπέμπα ;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Δε θυμάσαι που σου είπα οτι θα πάω στο νοσοκομείο να δω το μωρό της Αγγελικής που γέννησε ;
ΕΛΕΝΗ: .................(σιωπή) Παιδί μου...δε θυμάμαι...μπορεί και να μου το είπες...αλλα δεν .....δεν το θυμάμαι. Θέλεις τσάϊ ; Έχω φτιάξει τσάϊ.
Η Χριστίνα έχει μείνει να την κοιτάζει με ενα απορημένο ύφος ενώ η μητέρα της οδεύει προς την κουζίνα.
Έχοντας πιεί το τσάι τους, η Χριστίνα κάνει να φύγει.
ΕΛΕΝΗ: Κάτσε λίγο να σε δω βρε παιδάκι μου ! Ξέρεις εγω ποτέ δεν σε πίεσα για οτιδήποτε αλλα δεν σε βλέπω και καθόλου !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά...σου υπόσχομαι οτι θα έρθω σύντομα. Απλά πρέπει να φύγω σφαίρα, έχω μαγείρεμα, σίδερο...θα έρθει και ο Κώστας απο τη δουλειά κουρασμένος....μη δει οτι λείπω απο το σπίτι !
ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου ! Αλοίμονο. Τώρα έχεις μπει και εσυ στα «βάσανα» ! Δε θέλω να γίνομαι αιτία....
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμα ! Τι ειναι αυτά που λες ! Απλά δεν μπορώ να μείνω πολύ ώρα ! Αυτό είναι όλο ! Μη ξεχνάς οτι έρχονται τα Χριστούγεννα..τις γιορτές θα τις περνάμε μαζί κάθε ημέρα ο.κ. ?
ΕΛΕΝΗ: Εντάξει παιδί μου ! Στο καλό να πας ! Η Παναγιά μαζί σου !
Η Ελένη είδε την πόρτα του ασανσέρ να κλείνει, καθισε στο σαλόνι...άνοιξε την τηλεόραση και αλλαζε τα κανάλια...χωρίς ουσιαστικά να βλέπει τίποτα. Εξαντλημένη έπεσε για ύπνο.
Την επόμενη ημέρα χτυπάει το τηλέφωνο:
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Τι κάνεις ;
ΕΛΕΝΗ: (με φωνή που ίσα που ακούγεται) Χμ...καλά παιδι μου !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Τι έχεις ; Εξαντλημένη σε ακούω.
ΕΛΕΝΗ: Δεν ξερω παιδί μου. Νιώθω μια κούραση.....αν και δεν έκανα δουλειές...απο το πρωί σέρνομαι.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Θέλεις να έρθω ; Θέλεις κατι ;
ΕΛΕΝΗ: Όχι παιδί μου. Θα μου περάσει ! Εσύ καλα ; Άσε με εμένα.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (κομπιαστικά) Εεεεε....καλα ! Ναααα...ήθελα να σου πω....Εεεε....την παραμονή των Χριστουγέννων....
ΕΛΕΝΗ: (με λαχτάρα) Ναι !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (ξεροκαταπίνει) Ε...μας κάλεσε ο εργοδότης του Κώστα για φαγητό...και...πρέπει να πάμε μαμά. Εεεε...ξέρω οτι σου είπα οτι θα είμαστε μαζί...αλλά δεν μπορούμε να αρνηθούμε...καταλαβαίνεις! Ειδικά τώρα που το μοναδικό μας εισόδημα είναι απο την εταιρεία του Κώστα....θα έρθω πριν και μετά το φαγητό....σου το υπόσχομαι!
ΕΛΕΝΗ: (με βραχνή φωνή, εμφανώς στεναχωρημένη) Παιδί μου ! Ό,τι θέλετε θα κάνετε ! Δεν θέλω εγώ να είμαι εμπόδιο! Άλλωστε μπορεί να με καλέσει και η Καίτη απο δίπλα να πούμε τα χρόνια πολλα οπότε μην ανησυχείς για εμένα.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμα ! Σίγουρα ; Χίλια συγγνώμη ρε μαμα ! Μετα το φαγητό θα έρθουμε άμεσως να σε δούμε εντάξει ;
ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου μην ανησυχείς ! Και τώρα σε κλείνω γιατί είμαι πολύ κουρασμένη. Θα τα πούμε σύντομα.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (με παράπονο) Μαμααα !
Το τηλέφωνο είχε κλείσει πριν προλάβει η Χριστίνα να πει οτιδήποτε.
Παραμονή Χριστουγέννων η Χριστίνα επισκέπτεται την μητέρα της το μεσημέρι.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Καλά Χριστούγεννα ! (την αγκαλίαζει, τη φιλάει)
ΕΛΕΝΗ: Καλά Χριστούγεννα Χριστινάκι μου !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Σου πήρα κάτι...(της δίνει ενα πακέτο) ελπίζω να σου αρέσει.
ΕΛΕΝΗ: Δε σου είπα να μη ξοδεύεσαι ; Είσαι άνεργη παιδί μου !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Από εμένα και τον Κώστα είναι μαμά. Άνοιξέ το.
Η Ελένη έσκιζε το περιτύλιγμα με την αγωνία ενός μικρού παιδιού.
ΕΛΕΝΗ: Αχ είναι πανέμορφο ! Και ήθελα ένα μεγάλο κασκόλ !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Δεν είναι τίποτα σπουδαίο αλλά...
ΕΛΕΝΗ: ΕΣΕΙΣ για εμένα είστε σπουδαιοι ! Είστε τα παιδιά μου. Τι σημασία έχουν τα δώρα. Μη ξοδεύεστε για εμένα όμως εντάξει ;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ναι βρε μαμάαααα.... Λοιπόν το βράδυ....(δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει τη φράση της)
ΕΛΕΝΗ: Α! Ναι το βράδυ τι ώρα θα έρθετε ; Έχω φτιάξει φαγητό.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (σιωπή)..........Εεεε...μαμα....σου είχα πει οτι θα πάμε στο σπίτι του εργοδότη του Κώστα για φαγητό. Δεν θυμάσαι ;
ΕΛΕΝΗ: (εκνευρισμένα) ΤΙ ! Πό πότε μου το είπες ; Εεε (δυσκολεύεται) εγώ έκατσα και μαγείρεψα....
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (τη διακόπτει απότομα) Μαμά τι έχεις παθει ; ΧΘΕΣ μιλήσαμε ! Σου ζήτησα συγγνώμη αλλα δεν μπορούμε να αρνηθούμε, θα έρθουμε μετά το φαγητό δε σου είπα ;
ΕΛΕΝΗ: (μισοκλείνει τα μάτια σε μια προσπάθεια να θυμηθεί)Εεεεε...δεν θυμάμαι παιδί μου ! Τι είπαμε χθες;
Η Χριστίνα αναστέναξε με τη μοιρολατρία δασκάλας που δεν την υπακούν οι μαθητές της !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Δεν είπαμε οτι μπορεί να πας στην Καίτη...και οτι εγω επειδή έχω αυτη την υποχρέωση θα έρθω να σε δω αργότερα.
ΕΛΕΝΗ: (σκέφτεται) Δεν θυμάμαι...ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ! (φωνάζει)
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ηρέμισε ! Η καρδιά σου ! Εαν θες λέω στον Κώστα να παει μόνος του ! Θα κάτσω εδώ μαζί σου.....
ΕΛΕΝΗ: (σκύβει το κεφάλι, βγάζει ενα συρτό αναστεναγμό) Όχι παιδί μου ! Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Τελευταίως ξεχνάω έυκολα...δεν ξέρω...δεν (κομπιάζει)...Πήγαινε ...πήγαινε στον άνδρα σου. Εγώ θα πάω στην Καίτη.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά, θα μείνω μαζί σου τελείωσε !
ΕΛΕΝΗ: Φύ φύγε σου λεω....αντε ! Μην ανυσηχείς για εμένα !
Η Χριστίνα έφυγε, έπρεπε να προλάβει το δείπνο. Η Ελένη έμεινε σπίτι καθώς η Καίτη είχε ήδη κανονίσει να πάει στα παιδιά της στο χωριό.
Στο δείπνο όλο το βράδυ ήταν ανήσυχη. Ο Κώστας της έριχνε κλεφτές ματιές στο τραπέζι...είχε αντιληφθεί οτι κάτι δεν πήγαινε καλα. Μετά το φαγητό σηκώνονται απο το τραπέζι για ενα ποτό. Ο Κώστας την παραμερίζει σε μια γωνία:
ΚΩΣΤΑΣ: Τι έχεις ; Όλο το βράδυ δεν έχεις πει κουβέντα !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Άστο Κώστα. Δεν είναι η μέρα ούτε η ώρα. Θα σου εξηγήσω αργότερα....
ΚΩΣΤΑΣ: (ψιθυριστά) Τι συμβαίνει ρε Χριστίνα ! (εκνευρισμένα) Όλο το βράδυ έχεις κατι μούτρα μέχρι το πάτωμα !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Κώστα σου εξήγησα οτι η μάνα μου δεν ειναι καλα ! Πως θες να’μαι ?
ΚΩΣΤΑΣ: Μπορείς να προσποιηθείς τουλάχιστον οτι περνάς καλα; Αυτοί (δείχνοντας τους συναδέρφους του) είναι οι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύω ! (ειρωνικά) Κάνε λίγο υπομονή και εσύ πια ! Θα πάμε στη μάνα σου ...μη φοβάσαι !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (ριχνοντας του μια ματιά όλο απέχθεια) Μη φοβάμαι ! Δεν φοβάμαι Κωστάκη ! ΕΣΥ πρέπει να φοβάσαι !
ΚΩΣΤΑΣ: Με απειλείς ;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (προσπαθώντας να συγκρατήσει τα και τον τόνο της φωνής της) Κώστα ! Δεν είναι ούτε η μέρα, ούτε η ώρα να τσακωθούμε ! (απότομα) Δικαιολόγησέ με στους συναδέρφους σου. Πάω ΤΩΡΑ στη μητέρα μου ! Με έχει περισσότερο ανάγκη !
Πάει να φύγει....
ΚΩΣΤΑΣ: Εαν φύγεις θα γίνει....
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (χαμογελάει ειρωνικά) Τι θα γίνει Κωστάκη; Δε σε παίρνει να κάνεις αυτό που σκέφτηκες μπροστά σε όλους ! Τι θα σκεφτούν οι συνάδερφοί σου εαν μάθουν οτι σηκώνεις χέρι στη γυναίκα σου ;
ΚΩΣΤΑΣ: (με απολογιτικό ύφος) Εγώ...δεν....
ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Ξέρω....ξέρω...εσύ «δεν» Ποτέ δεν ήθελες να κάνεις κάτι τέτοιο. Και πάντα ερχόσουν «μετανιωμένος» ζητώντας συγγνώμη. Τι να την κάνω τη συγγνώμη σου Κώστα ; Τι να την κάνω ;
ΚΩΣΤΑΣ: Δε νομίζεις οτι δεν είναι ώρα τώρα να συζητήσουμε κατι τέτοιο ; Όταν πάμε σπίτι...
ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Για εσένα ποτέ δεν ήταν ...η ώρα να συζητήσουμε κάτι τέτοιο. Μόνο που αυτό «κάτι τέτοιο» που λες εσύ εμένα με πέθαινε μέρα με τη μέρα. Την πρώτη φορά φαντάσθηκα οτι απλά το έκανες πάνω στα νεύρα σου. Τη δεύτερη φορά με εκανες να πιστέψω οτι έφταιγα ΕΓΩ που με χτύπησες. Τις επόμενες φορές είχα πια αδειάσει ! Είχα αδειάσει μέσα μου τόσο πολύ που δεν είχα ούτε το σθένος να αμυνθώ !
ΚΩΣΤΑΣ: Χριστίνα σε παρακαλώ ! Δεν είναι ώρα τώρα.....λείπουμε και τόση ώρα απο το σαλόνι ! Όταν πάμε σπίτι θα μιλήσουμε και θα.....
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (της ξεφεύγει ενα ειρωνικό γελάκι, σαν να του λεει «είσαι αδιόρθωτος») Μάλιστα ! «Λείπουμε ώρα απο το σαλόνι» ; Δεν λείπουμε (τονίζει το «με») ! Λείπεις ! Καιρό τώρα δεν υπάρχει το «εμείς» αλλά μόνο το «εγώ». Δηλαδή ο εαυτούλης σου. Και δεν θα ΠΑΜΕ σπίτι...θα πας. Εγώ δεν θα έρθω. Δεν θα έρθω ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ !
ΚΩΣΤΑΣ: Τι...τι εννοείς...δεν θα....
Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του, η Χριστίνα ήδη είχε φορέσει το πανωφόρι της και χαιρετούσε τους προσκεκλημένους ζητώντας τους συγγνώμη για την ξαφνική αποχώρησή της. «Κάποιο σημαντικό θέμα στο σπίτι» τους είπε και έφυγε .
Στο δρόμο για το σπίτι της μητέρας της έκλαιγε...
Δεν ήξερε όμως εάν ήταν για τον χωρισμό της απο έναν άνδρα που κάποτε αγάπησε πραγματικά ή για το χαμένο χρόνο μακρυά απο τη μητέρα και τους φίλους της εξαιτίας αυτού του άνδρα που στο τέλος αποδείχθηκε ανδρείκελο !
Τα συναισθήματά της ήταν πολύ μπερδεμένα, αλλά προσπάθησε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Δεν ήθελε να την δει η μητέρα της να κλαίει.
Έφθασε στο σπίτι, ανοίγει την πόρτα.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ;
Η Ελένη είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ με την τηλεόραση ανοιχτή. H Xριστίνα έμεινε για λίγο να την χαζεύει ...δεν ήθελε να την ξυπνήσει ακόμα. Πόσα πράγματα είχαν περάσει μαζί οι δυο τους, αναλογίστηκε ! Ο,τι κι αν συνέβαινε η μητέρα της ήταν πάντα εκεί...δίπλα της. Τα τελευταία όμως χρόνια, η ίδια ήταν πολύ απασχολημένη με το να ακολουθεί τη ζωή κάποιου άλλου ! Τόσος καιρός χαμένος ! Αποφασίζει να την ξυπνήσει πριν την πάρουν τα ζουμιά, μέρες που'ναι.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Μαμά ! (την ακουμπάει στο μπράτσο, η Ελένη ξυπνάει)
ΕΛΕΝΗ: Χριστινάκι μου ήρθατε ;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (προσπαθώντας να μη δείξει την στεναχώρια της) Ήρθα μαμά. Ήρθα...
ΕΛΕΝΗ: Που είναι ο Κώστας ; Παρκάρει ε ; Που να βρείς παρκινγκ εδώ παδι μου ! Άστα, πρόβλημα.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ο Κώστας έπρεπε να μείνει στο δείπνο. Θα παίζανε και χαρτάκι μετά το φαγητό και...ξερεις τώρα εγώ δεν τα γουστάρω αυτά.
Δεν ήταν η καταλληλη στιγμή να της πει για τον χωρισμό της. Κοιτάει το κινητό της, 12 αναπάντητες ! «Μάταια Κωστάκη...πέταξε του πουλάκι» σκέφτηκε και γύρισε στη μητέρα της.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά άντε θα ανοίξεις κανενα κρασάκι να πούμε τα χρόνια πολλά ;
ΕΛΕΝΗ: Να ανοίξω παιδί μου ! Έχω φτιάξει και φαγητό που σου είπα. Θα φάμε ετσι ; Κρίμα που δεν είναι ο Κώστας εδω....
Η Χριστίνα χαμογέλασε συγκαταβατικά....ο χωρισμός της την είχε κάνει να ξεχάσει το πρόβλημα της μητέρας της. Αλλά δεν ήθελε να της χαλάσει το χατήρι. Είχε υπ’όψιν της να την πείσει να πάνε στο γιατρό μετά τα Χριστούγεννα.
Μέχρι τότε...θα έμενε μαζί της...δίπλα της....για όσο καιρό τη χρειαζόταν. Και αυτό ήταν μια υπόσχεση που δεν θα αθετούσε ποτέ !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ναι μαμά. Θα φάμε. Άνοιξε όμως πρώτα ενα κρασάκι να τσουγκρίσουμε.
ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου...να τσουγκρίσουμε.
Της εκτείνει το ποτήρι.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Καλά Χριστούγεννα μαμά !
ΕΛΕΝΗ: Καλά Χριστούγεννα παιδί μου. Να είμαστε καλα !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Μαμά...σκέφτηκα, εαν θες και εσύ να μείνω εδώ μερικές ημέρες...μαζί σου.
Ήξερε κατα βάθος ότι το «μερικές ημέρες» που της είπεήταν ψέμμα για να την κάνει να πει το «ναι».
ΕΛΕΝΗ: Να....να μείνεις μαζί μου ? Παιδί μου ! Μείνε όσο θες αλλα ο Κώστας ; Θα τον αφήσεις μόνο του ; Mήπως συμβαίνει κατι μεταξύ σας παιδί μου και δε μου το λες ;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (απο μέσα της): Aχ ρε μάνα ! Ολα τα καταλαβαίνεις
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (στη μητέρα της) Όχι ρε μάνα ! Ξεκόλα. Άστον τον Κώστα ! Τώρα μιλάμε εγώ κι εσύ. Θέλεις ναι ή όχι ;
ΕΛΕΝΗ: Αν θέλω λεει ! (τα μάτια της γέμισαν δάκρυα...δάκρυα χαράς)
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Τέλεια...θα είναι σαν το παλιό καλό καιρό έτσι ;
ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου ....σαν το παλιό καλό καιρό !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Καλά Χριστούγεννα μαμά ! (τσουγκρίζει το ποτήρι της με αυτό της μητέρας της)
ΕΛΕΝΗ: Καλά Χριστούγεννα παιδί μου !
