Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Respect ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΙ
-Κορίτσι: εγώ είμαι άρρωστη και δεν ξέρω αν θα ζήσω:(
-Αγόρι: το ξέρω , αλλά δεν με ενδιαφέρει ...
-Κορίτσι: φύγε απο εδώ τότε και πήγαινε να ξαναφτίαξεις τη ζωή σου , που στη χάλασα εγώ τελικά
-Αγόρι: Άκου , είμαι και θα είμαι εδω για εσένα για πάντα.Είτε έτσι είτε αλλιως , θα είσαι πάντα η αγάπη μου , το κοριτσάκι μου που … που αγάπησα πριν 2,5 χρόνια.Θα είμαι εδώ κοντα σου μέχρι το τέλος και δεν μπορει να με διώξει κανείς.Ακόμα και αν φύγεις να ξέρεις οτι εγω δεν θα συνεχίσω τη ζωη μου με καμια γυναίκα , γιατι θα ζεις στην σκέψη μου , στο σώμα μου , στην ψυχή μου .Εσυ μου έμαθες οτι την αληθινή αγάπη δεν την χωρίζει κανείς και ούτε ο θάνατος , γιατι αυτη νικάει τα πάντα .Ακόμα και αν δεν τα καταφέρεις , θα είσαι ακόμα ο λόγος που ζω και υπάρχω σ αυτη τη ζωή και τώρα σ ΄ αγαπάω ακόμα περισσότερο με αυτό που μας έτυχε.
-Κορίτσι: φύγε σου λέω ….
-Αγόρι: τα δύσκολα θα τα περάσουμε όπως περασαμε και τα εύκολα , εμεις είμαστε ένα και θα ειμαστε ένα για πάντα άγγελε μου  :(

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Διαβάστε το (!).. :'/
-Πρέπει κάτι να σου πω.. 
-Τι έγινε μικρή μου; 
-Θέλω να μιλήσουμε.. 
-..πες! 
-Πρέπει να φύγω.
-Τι εννοείς;.
-Δε μπορώ να μείνω εδώ..δε γίνεται να είμαστε μαζί.
-Μάλιστα οκ..τράβα! Φύγε! Δεν σ'έχω ανάγκη! Όλες ίδιες είστε. ~**~**~**~
Τις επόμενες μέρες φτάνει ένα γράμμα στο σπίτι του αγοριού..όπου ήταν απ'την κοπέλα & έλεγε :
"Ζωή μου,ελπίζω να διαβάζεις αυτό το γράμμα..συγνώμηπου σε άφησα. Που δεν τα κατάφερα. Ίσως δεν το πάλεψα όσο έπρεπε..δεν έμεινα εδώ να σε προσέχω & να σε κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου. Να θυμάσαι πως δεν αγάπησα τίποτα & κανέναν πιο πολύ από εσένα. Θα μου λείψεις,πολύ! Θα μου λείψουν τα μάτια σου..αυτά τα υπέροχα μάτια που ερωτεύτηκα. Το χαμόγελό σου που φώτιζε το σκοτάδι της ψυχής μου. Το χέρι σου,που πάντα ζέσταινε το δικό μου. Η αγκαλιά σου,αυτή η αγκαλιά σου..το πιο όμορφο μέρος που χάθηκα ποτέ μου. &τέλος το φιλί σου..που κάθε φορά ανατρίχιαζα. Ανατρίχιαζα από ευτυχία & ασφάλεια. Λυπάμαι που έπρεπε όλα να τελειώσουν έτσι,έπρεπε να σου είχα εξηγήσει. Θα σε προσέχω άγγελέ μου,δεν θα σε αφήσω στιγμή..&όταν θα θελήσεις κάποια στιγμή να μου μιλήσεις,σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά,στον ουρανό & θα σου δώσω τη δύναμη που χρειάζεσαι μάτια μου. Σ'αγαπάω άγγελέ μου. Η μικρή σου."
Το αγόρι δε μπορούσε να διαβάσει το γράμμα από τα κλάματα. Θόλωναν τα πάντα στο μυαλό του&την ψυχή του. Έχασε ότι πολυτιμότερο είχε. Έχασε τη ζωή του. Με ένα ξυράφι,προσπάθησε να πάει να την βρει. Ήταν αποφασισμένος. Αλλά εκείνη τη στιγμή κοίταξε το γράμμα. Είδε πως κάτι ακόμα έγραφε από την πίσω μεριά..στην από πίσω σελίδα έλεγε :
"Μην προσπαθήσεις να με βρεις..θα έρχομαι να σε βλέπω στα όνειρά σου καρδιά μου".
Εκείνη τη στιγμή το αγόρι,πήρε το κουτί με τα χάπια&τα έβγαλε όλα. Τα έβαλε στο χέρι του&τα κατάπιε.. 8 ξάπλωσε στο κρεβάτι & έκλεισε τα μάτια του χαμογελώντας. Τα τελευταία του λόγια που είπε ήταν : "Έρχομαι να σε συναντήσω μικρή μου,θα είμαστε πάντα μαζί!" (*RESPECT*)

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Θα εκτιμήσεις κάτι μόνο όταν το χάσεις και θα το χάσεις γιατί δεν το εκτίμησες ποτέ …..

Γιατί ? 

Όταν ήρθα στο σπίτι το βράδυ η γυναίκα μου είχε ετοιμάσει το δείπνο. Πήρα το χέρι της και της είπα ότι έπρεπε να της πω κάτι. Καθόταν και έτρωγε χωρίς να μιλήσει. Είδα για ακόμη μια φορά το φόβο στα μάτια της. 

Ξαφνικά ένιωθα σαν πέτρα, δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου. Αλλά ήθελα να της πω αυτό που σκεφτόμουν εδώ και καιρό: Ότι θέλω διαζύγιο. Δεν νευρίασε, απλά μου ζήτησε σιωπηλά το λόγο για αυτό.

Απέφυγα την απάντηση στο ερώτημα της. Αυτό την νευρίασε. Έριξε τα μαχαιροπίρουνα της και μου φώναξε ότι δεν ήμουν άνθρωπος. Εκείνο το βράδυ δεν μιλήσαμε καθόλου. Έκλαιγε όλη τη νύχτα. Ήξερα ότι ήθελε να μάθει τι συνέβη στο γάμο μας, αλλά εγώ δεν μπορούσα να της δώσω μια ικανοποιητική απάντηση: Είμαι ερωτευμένος με την Τζέιν. Την γυναίκα μου δεν την αγαπούσα πια.

Με μια βαθιά αίσθηση της ενοχής, συνέταξα μια συμφωνία στην οποία της έδινα το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, και το 30% της εταιρείας μας. Εκείνη το κοίταξε για λίγο και στη συνέχεια το έσκισε. Η γυναίκα με την οποία έχω περάσει δέκα χρόνια από τη ζωή μου, ήταν ένας ξένος για μένα. Στεναχωριόμουν για τα χρόνια που περάσαμε μαζί, τα χρόνια που χάσαμε, αλλά δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Αγαπούσα κάποια άλλη πλέον. Τελικά ξέσπασε σε κλάματα μπροστά μου. Αυτή ήταν η αντίδραση που περίμενα. Κατά κάποιο τρόπο ένιωθα μια ανακούφιση. Εδώ και αρκετό καιρό έπαιζα με την ιδέα του διαζυγίου, και μου είχε γίνει εμμονή ιδέα. Και το ένιωθα πιο πολύ από ποτέ ότι ήταν η πιο σωστή απόφαση.

Το επόμενο πρωί μου είπε τις απαιτήσεις της για το διαζύγιο: δεν ήθελε τίποτα από μένα, αλλά θα ήθελε να της δώσω ένα μήνα, πριν ανακοινώσουμε
το διαζύγιο μας. Ήθελε ένα μήνα για να ζήσει μια φυσιολογική ζωή και να υποκρινόμαστε, σαν να μην συνέβη τίποτα. Οι λόγοι ήταν απλή: ο γιος μας θα έγραφε σε ένα μήνα εργασίες και δεν θέλει να τον βαραίνουμε με τα προβλήματα μας.

Μπορούσα να τα δεχτώ. Αλλά προχώρησε ακόμη περισσότερο: Ήθελε να ζούμε για ένα μήνα όπως ήταν στην αρχή του γάμου μας και να την παίρνω αγκαλιά κάθε μέρα. Μπορούσα να το δεχτώ αυτό. Αλλά προχώρησε ακόμη περισσότερο: Ήθελε να ζούμε όπως τα πρώτα χρόνια του γάμου μας, που την έπαιρνα αγκαλιά και την κουβαλούσα απο το δωμάτιο προς τα έξω και αντίθετα. Όλα αυτά για ενα μήνα. Στην αρχή πίστευα οτι τρελάθηκε αλλά το δέχτηκα για να περάσει ήρεμα ο τελευταίος μας μήνας ως ζευγάρι.

Αργότερα το είπα και στην Τζέιν. Η οποία γέλασε και είπε πως δεν θα μπορούσε τίποτα πια να με κάνει να μείνω κοντά στην γυναίκα μου και οτι όλα αυτά ήταν βλακείες. Αλλά το δέχτηκε για να τελειώσουν όλα ήρεμα και να είμαστε μαζί οπως το επιθυμούσαμε τοσο καιρό.

Απο καιρό δεν είχαμε άλλο επαφή με την γυναίκα μου. Για αυτό μου φάνηκε η πρώτη μέρα περίεργη όταν την πήρα αγκαλιά. Ο γιός μας φώναζε: ο μπαμπάς κουβαλάει την μαμά και την αγαπάει πολύ. Αυτό μου ράγισε την καρδιά. Όταν βγήκαμε απο το σπίτι η γυναίκα μου πήγε στη στάση για να πάρει το λεωφορείο για την δουλειά της και εγώ πήγα με το αυτοκίνητο στο γραφείο.

Την δεύτερη μέρα τα πάντα ήταν πολύ πιο εύκολα. Όταν την πήρα αγκαλιά, ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος μου. Μπορούσα να μυρίσω
το άρωμα της. Συνειδητοποίησα ότι δεν την είχα προσέξει εδω και πολύ καιρό. Δεν ήταν πια τόσο νέα όπως τότε που παντρευτήκαμε. Είχε κάποιες ρυτίδες στο πρόσωπο της και λίγες άσπρες τριχούλες. Ο γάμος μας δεν την είχε αφήσει ανεπηρέαστη. Και για ένα λεπτό σκεφτόμουν ότι δεν ήταν λίγα αυτά που είχε περάσει μαζί μου.

Την τέταρτη ημέρα κατάλαβα ότι υπήρχε ένα αίσθημα οικειότητας. Αυτή ήταν η γυναίκα που μου είχε δώσει δέκα χρόνια της ζωής της.

Την πέμπτη μέρα παρατήρησα ότι η εξοικείωση αυξήθηκε. Στην Τζέιν δεν είπα τίποτα γι 'αυτό. Όσο περνούσε ο μήνας τόσο πιο εύκολο ήταν για μένα να την κουβαλάω στην αγκαλιά μου. Ίσως αυτό το καθημερινό να με είχε κάνει πιο δυνατό.

Ένα πρωί την παρακολουθούσα που σκεφτόταν τι να φορέσει. Είχε δοκιμάσει μερικά ρούχα, αλλά δεν μπορούσε να αποφασίσει. Στη συνέχεια, είπε με αναστεναγμό: "Όλα μεγάλα μου είναι." Και τότε ήταν που πρόσεξα οτι είχε αδυνατίσει πάρα πολύ! Αυτός ήταν ο λόγος που εδω και καιρό μου φαινόταν πιο εύκολο να την έχω στην αγκαλιά μου...

Αυτό το θέαμα με ράγισε την καρδιά. Τόση πίκρα και τόσο πόνο έβλεπα στα μάτια της που ένιωθα την ανάγκη να της χαϊδέψω το μαλλί...! Και το έκανα. Εκείνη τη στιγμή ο γιος μας μπήκε στο δωμάτιο και μου είπε, "Μπαμπά, ήρθε η ώρα να πάρεις την μαμά αγκαλιά και να την βγάλεις έξω από το δωμάτιο!". Αυτό το καθημερινό είχε γίνει πλέον ένα σημαντικό μέρος της ζωής του. Μας καμάρωνε καθώς περπατούσα κάθε μέρα με την μητέρα του στην αγκαλιά μου. Πρίν την πάρω αγκαλιά φώναξε το παιδί κοντά της και το έσφιξε στην αγκαλιά της. Εκείνη τη στιγμή γύρισα το κεφάλι μου. Φοβήθηκα μην αλλάξω τελικά γνώμη με όλα αυτά. Μετά ήρθε η στιγμή να πάρω την γυναίκα μου αγκαλιά και καθώς περπατούσα, την ένιωθα σαν την πρώτη μέρα του γάμου μας.

Στεναχωριόμουν πολύ γιατί είχε χάσει πολλά κιλά.

Την τελευταία μέρα του μήνα καθώς την είχα για τελευταία φορά στην αγκαλιά μου της είπα οτι το πρόβλημα μας ήταν η έλειψει τρυφερότητας. Αφού την είχα βγάλει από το δωμάτιο έτρεξα σαν τρελός στο αυτοκίνητο μου. Φοβόμουν μην μετανιώσω την τελική μου απόφαση! Πήγα στην Τζέιν!!!!

Της είπα πως δεν θέλω να πάρω διαζύγιο από την γυναίκα μου! Με κοίταξε έκπληκτη και άγγιξε το μέτωπό μου. "Έχεις πυρετό;" ρώτησε. Πήρα το χέρι της από το μέτωπό μου και είπα: «Λυπάμαι, Τζέιν μου, δεν θέλω να πάρω διαζύγιο. Ο γάμος μας ήταν μονότονος. Όχι επειδή δεν αγαπιόμαστε αλλά επειδή δεν εκτιμούσε ο ένας τον άλλον. Είχαμε ξεχάσει τα πάντα. Και τώρα συνειδητοποιώ ότι ορκιστήκαμε παντοτινή αγάπη και πίστη ως που θα μας χωρίσει ο θάνατος!

Εκεί κατάλαβε η Τζέιν. Μου έδωσε ενα δυνατό χαστούκι και μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα. Έφυγα βιαστικά από εκεί και πήγα σε ενα ανθοπωλείο. Πήρα τα αγαπημένα λουλούδια της γυναίκας μου με μια κάρτα που έγραφε: "θα σε κουβαλάω κάθε μέρα αγκαλιά μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος!"

Όταν έφτασα σπίτι είχα ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου και τα λουλούδια στα χέρια μου! Άνοιξα την πόρτα και έτρεξα γρήγορα στο δωμάτιο όπου ήταν η γυναίκα μου. Την βρήκα στο κρεβάτι - νεκρή!!!

Τους τελευταίους μήνες πάλευε για την ζωή της. Είχε καρκίνο. Και εγω ασχολήθηκα τόσο πολυ με την Τζέιν που δεν το κατάλαβα. Ήξερε ότι θα πεθάνει σύντομα και ήθελε να με κρατήσει μακριά απο: Τα αρνητικά συναισθήματα που θα ένιωθε ο γιος μας για μένα. Τουλάχιστον στα μάτια του γιου μου, έμεινα ο τρυφερός σύζυγος και πατέρας που κουβαλούσε την γυναίκα του κάθε μέρα με αγάπη!

Τα μικρά πράγματα σε μια σχέση είναι αυτά που είναι σημαντικά. Δεν είναι ούτε μια βίλα, ένα αυτοκίνητο ή τα χρήματα. Αυτά τα πράγματα μπορούν να εμπλουτίσουν τη ζωή αλλά δεν μας κάνουν ευτυχισμένους!

Αφιερώστε αρκετό χρόνο για το σύντροφό σας. Είναι οι μικρές πινελιές που εξασφαλίζουν την ασφάλεια και την ευτυχία σε μια σχέση!
Μην τα παρατάτε !!!!!

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΥΙΟ ΤΟΥ.


    •  Εάν μια μέρα με δεις "γέρο"...εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ...έχε υπομονή, θυμήσου πόσο καιρό με πήρε για να σου τα μάθω... Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα...μην με διακόπτεις...άκουσε με , όταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. 
    • Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή...θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοια μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μην με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο; όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων...δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις...το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς. 
    • Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα "βάρος", έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα - όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα. 

      Όταν λέω πως θα ήθελα να "πεθάνω"...μην θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις που παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα για να σου ανοίξω τον δρόμο. 

      Αφιέρωσε μου λίγο από τον χρόνο σου, δώσε μου λίγο από την υπομονή σου, δώσε μου μια "πλάτη" για να ακουμπήσω το κεφάλι με τον ίδιο τρόπο που το έκανα και εγώ για σένα. Βοήθησε με να περπατήσω, βοήθησε με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή. Σε αντάλλαγμα θα σου δώσω ένα χαμόγελο και την απέραντη αγάπη που πάντα έτρεφα και είχα για σένα. 

      Σε αγαπώ παιδί μου..