Ένας νεαρός και μια νεαρή κοπέλα ερωτευτήκαν.
Ο νεαρός προερχόταν από μια φτωχή οικογένεια. Οι γονείς του κοριτσιού δεν τον ήθελαν και δεν ήταν και πολύ χαρούμενοι για την κόρη τους.
Έτσι, ο νεαρός αποφάσισε όχι μόνο να βγαίνει με το κορίτσι, αλλά να τα έχει καλά και με τους γονείς της. Με τον καιρό, οι γονείς είδαν ότι ο νεαρός ήταν ένας καλός άνθρωπος και άξιος για την κόρης τους.
Αλλά υπήρχε ένα άλλο πρόβλημα: Ήταν στρατιώτης. Σύντομα, ξέσπασε ο πόλεμος και στάλθηκε στο εξωτερικό για ένα χρόνο. Την εβδομάδα πριν φύγει, ο νεαρός γονάτισε και είπε της κοπέλας : «Θα με παντρευτείς;" Εκείνη σκούπισε τα δάκρυα της και είπε... Ναι ! και έτσι αρραβωνιαστήκαν. Συμφώνησαν ότι όταν θα επέστρεφε πίσω μετά σε ένα χρόνο, θα παντρευτούν.
Αλλά συνέβηκε μια τραγωδία. Λίγες ημέρες μετά που έφυγε ο νεαρός , το κορίτσι είχε ένα σοβαρό δυστύχημα . Ήταν μια μετωπική σύγκρουση.
Όταν ξύπνησε στο νοσοκομείο, είδε τον πατέρα και τη μητέρα της να κλαίνε. Αμέσως, κατάλαβε πως κάτι σοβαρό συνέβη.
Αργότερα διαπιστώθηκε ότι υπέστη εγκεφαλική βλάβη. Το τμήμα του εγκεφάλου της, που έλεγχε τους μύες του προσώπου της ήταν κατεστραμμένο. Το κάποτε υπέροχο πρόσωπό της ήταν τώρα παραμορφωμένο . Έκλαψε καθώς είδε τον εαυτό της στον καθρέφτη. "Χθες, ήμουν όμορφη. Σήμερα, είμαι ένα τέρας. Το σώμα της ήταν επίσης, καλυμμένο με πολλές άσχημες πληγές.
Έτσι αποφάσισε να απελευθερώσει τον αρραβωνιαστικό της από την υπόσχεση γάμου που του έδωσε . Ήξερε ότι δεν θα την θέλει πια. Ήθελε να τον ξεχάσει για πάντα και να μην τον ξαναδεί.
Για ένα χρόνο, ο στρατιώτης της έγραψε πολλά γράμματα, αλλά αυτή δεν απαντούσε. Της τηλεφώνησε πολλές φορές , αλλά αυτή δεν επέστρεφε της κλήσεις .
Μετά από ένα χρόνο, η μητέρα της μπήκε στο δωμάτιό της και της είπε: « ήρθε πίσω από τον πόλεμο."
Το κορίτσι φώναξε, "Όχι! Σε παρακαλώ, μην του πεις για μένα. Μην του πείτε ότι είμαι εδώ! "
Η μητέρα της είπε: «Παντρεύεται», και της παρέδωσε μια γαμήλια πρόσκληση.
Η καρδιά του κοριτσιού ράγισε. Ήξερε πως τον αγαπούσε ακόμη , αλλά έπρεπε να τον ξεχάσει τώρα.
Με μεγάλη θλίψη, άνοιξε την πρόσκληση του γάμου.
Και τότε είδε το όνομά της σε αυτό!
Συγχυσμένη , ρώτησε, "Τι είναι αυτό;"
Τότε ήταν που ο νεαρός άνδρας μπήκε στο δωμάτιο της με ένα μπουκέτο λουλούδια. Γονάτισε δίπλα της και την ρώτησε: «Θέλεις να με παντρευτείς;"
Το κορίτσι κάλυψε το πρόσωπό της με τα χέρια της και είπε, «είμαι άσχημη, είμαι τέρας!"
Ο νεαρός απάντησε, "χωρίς την άδειά σου, η μητέρα σου μου έστελνε τις φωτογραφίες σου. Όταν είδα τις φωτογραφίες σου , κατάλαβα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Είσαι ακόμα το πρόσωπο που ερωτεύτηκα .. Είσαι ακόμα τόσο όμορφη όσο ποτέ.
Γιατί ………Σε Αγαπώ !

Δέκα εντολές !!
1) Ζήσε την πραγματικότητα της ζωής σου με κάθε κόστος!
2) Κάνετε τους άλλους να σε καταλαβαίνουν!
3) Βρες τον λόγο «Γιατί είσαι έτοιμος να παλέψεις»!
4) Αν κάποιος δεν σε σέβεται, θα πρέπει να φύγεις!
5) Μάθε να είσαι μόνος και είναι είσαι καλά!
6) Ξέρουμε ότι έχουμε μάθει το μάθημα, όταν οι πράξεις μας αλλάξουν!
7) Να είσαι τίμιος.
Να λες πάντοτε την αλήθεια- μην κρύβεσαι στης δύσκολες στιγμές .
Λέγε τις ανάγκες και επιθυμίες σου χωρίς ντροπή, Αναγνωρίστε τα λάθη σου, μην ζεις μυστική ζωή, μην παραπλανήσεις κανέναν. Να είσαι σαφής για τις προθέσεις σου,μην καλύπτεις ή να λες ψέματα για κανένα.
Η αλήθεια θα σε απελευθερώσει!
8) Πάλεψε! Μάθε να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες !
9) Όρισε τον εαυτό σου (μην αφήσεις κάποιον να ελέγχει την ζωή σου, και τις καθημερινές επιλογές σου. Πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου.!
10) Πάρε τη ευθύνη για τον εαυτό σου. Η ζωή σου είναι στο χέρι σου. Πάρε την στα χέρια σου γιατί κάποιος άλλος θα το κάνει για σένα!

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ...

Ένα μικρό πουλί πετούσε νότια για να αποφύγει τον χειμώνα.
Έκανε πολύ κρύο, το πουλάκι πάγωσε και έπεσε στο έδαφος
σε ένα μεγάλο αγρό. Ενώ έτρεμε εκεί, ήλθε μια αγελάδα
και κόπρισε επάνω του.
Καθώς το παγωμένο πουλάκι ήταν μέσα στον σωρό της κοπριάς,
διαπίστωσε ότι ζεστάθηκε.
Η κοπριά το ξεπάγωσε.
Καθώς λοιπόν ήταν ζεστό και χαρούμενο, άρχισε να κελαηδά.
Μια περαστική γάτα άκουσε το κελάηδημα και έτρεξε να δει από πού προέρχονταν.
Ακολουθώντας τον ήχο, η γάτα βρήκε το πουλάκι στην στοίβα
της κοπριάς, και αμέσως το άρπαξε και το έφαγε.
Ηθικά διδάγματα της ιστορίας:
(1) Όποιος σε χέζει δεν είναι απαραίτητα εχθρός σου.
(2) Όποιος σε βγάζει από τα σκατά δεν είναι απαραίτητα φίλος σου.
(3) Και όταν είσαι μέσα στα σκατά, είναι καλύτερο να κρατάς το στόμα σου κλειστό...

ΑΝ ΣΑΣ ΑΓΓΙΞΕ? ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟ & ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙ>>

ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΔΑΚΡΥΣΕΤΕ....

Όταν δε θα θέλω να κάνω μπάνιο,
να μη θυμώνεις και να μη με κάνεις να αισθάνομαι άσχημα.
Θυμάσαι τότε που ήσουν μικρό κορίτσι και έπρεπε να σε κυνηγάω
λέγοντάς σου δικαιολογίες και προσπαθώντας
να σε κάνω να κάνεις ντους;
Όταν δεις πόσο ανίδεη θα είμαι σχετικά με τη νέα τεχνολογία,
δώσε μου χρόνο να μάθω και να μη με κοιτάς με αυτόν τον τρόπο...
Θυμήσου γλυκιά μου, σε έμαθα υπομονετικά να κάνεις πολλά
όπως να τρως σωστά, να ντύνεσαι, να χτενίζεις τα μαλλιά σου
και να τα βγάζεις πέρα με τα καθημερινά θέματα της ζωής.

Την ημέρα που θα δεις ότι έχω γεράσει, σε παρακαλώ
να είσαι υπομονετική, αλλά πιο πολύ να προσπαθήσεις
να καταλάβεις τι περνάω.

Αν περιστασιακά τα χάνω και ξεχνάω για ποιο πράγμα μιλάγαμε,
δώσε μου χρόνο να θυμηθώ και αν δεν τα καταφέρω,
μη γίνεις νευρική, ανυπόμονη ή αλαζονική. Να ξέρεις μέσα σου
ότι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα είναι να είμαι μαζί σου.

Και όταν τα γέρικα, κουρασμένα μου πόδια δεν με αφήνουν
να μετακινούμαι τόσο γρήγορα όσο πριν, δώσε μου το χέρι σου
όπως σου πρόσφερα εγώ το δικό μου όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν αυτές οι μέρες έρθουν, να μην είσαι λυπημένη ...
απλά να είσαι μαζί μου, και να με καταλαβαίνεις καθώς προσπαθώ
να φτάσω στο τέλος της ζωής μου με αγάπη.
Θα εκτιμώ και θα σε ευχαριστώ για το δώρο του χρόνου
και της χαράς που μοιραστήκαμε. Με ένα μεγάλο χαμόγελο
και την τεράστια αγάπη που πάντα είχα για σένα, απλά θέλω να πω,
σε αγαπώ ...γλυκιά μου κόρη...
Μου λείπεις, η μαμά....

«Ένα κοριτσάκι, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε το περιεχόμενο. Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα, του για να μην κάνει κανένα λάθος. Ήταν ένα δολάριο και 11 σέντς. Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς.

Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του.

- Τι θέλεις; την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος. Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω:

Τότε η μικρή του είπε:
- Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!
- Συγγνώμη, της απάντησε αυτός, αλλά δεν πουλάμε θαύματα.
- Ξέρετε, είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει. Λοιπόν, ποσό κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω. Έχω χρήματα… .

Ο αδελφός του φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση, ρώτησε την μικρή τι είδους θαύμα χρειαζόταν ο αδελφός της.

- Δεν ξέρω. του απάντησε με μάτια βουρκωμένα. Εκείνο που ξέρω είναι, ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. Γι' αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα.

Στην ερώτηση του καλοντυμένου κυρίου, πόσα λεφτά έχει. Η μικρή του απάντησε «Ένα δολάριο και 11 σέντς, κι αν χρειασθούν και άλλα θα τα βρω».
- Τι σύμπτωση, χαμογέλασε ο καλοντυμένος κύριος. Είναι το ακριβές αντίτιμο για ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό: Ένα δολάριο και 11 σεντς!
Πήρε τα λεφτά, έπιασε την μικρή απ' το χεράκι, και της είπε: «Πάμε μαζί στο σπίτι σου για να δω τον αδελφό σου και τους γονείς σου και να κάνουμε το θαύμα»...

Ο καλοντυμένος κύριος ήταν ο Κάρτον Άρσμποργκ, ο γνωστός νευροχειρουργός.

Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής.

- Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα, ψιθύρισε η μαμά. Απορώ πόσο θα κόστισε.

Η μικρούλα χαμογέλασε. Ήξερε ακριβώς πόσο κοστίζει ένα θαύμα: «ένα δολάριο και 11 σέντς, συν την πίστη ενός μικρού παιδιού...».

Ένας πατέρας που είχε οικονομική άνεση ήθελε να διδάξει στον γιο του τι σημαίνει πραγματικά φτώχεια., Πήρε λοιπόν τον γιό του για να περάσει κάποιες μέρες στο χωριό μαζί με μια οικογένεια στο βουνό.
Αφού πέρασαν τρεις μέρες στο βουνό ρώτησε ο πατέρας τον γιο του επιστρέφοντας στο σπίτι:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος.
«Και τι έμαθες;» ρώτησε ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί έχουν άλογα, σκύλους, γάτες, κατσίκες και κουνέλια
- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα πανέμορφο ποτάμι δίχως τέλος
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…
- Εμείς παίζουμε και ζούμε στην εικονική πραγματικότητα του play station ενώ αυτοί παίζουν και τρέχουν στα λιβάδια χωρίς να φοβούνται τ’ αυτοκίνητα
- Εμείς τρώμε συσκευασμένα έτοιμα φαγητά γεμάτα συντηρητικά, ενώ αυτοί αγνά λαχανικά από το κήπο τους και φρέσκα φρούτα από τα δέντρα
- Εμείς έχουμε έπιπλα και πόρτες από πλαστικό, σκεύη από πλαστικό, παιχνίδια από πλαστικό, ενώ αυτοί ζουν σε σπίτια φτιαγμένα από υλικά που παίρνουν από τη φύση: ξύλο, πέτρα, λάσπη, σίδερο.
- Εμείς ζούμε "καλώδιωμένοι" με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τη γη τους, την οικογένειά τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του…
Και ο γιος τελείωσε λέγοντας:

«Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…»

Aν στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης είχε καταρράκτη!!

Κάποιος χθες σε ένα τηλεοπτικό κανάλι κρατούσε στο χέρι ένα χαρτονόμισμα των 500 ευρώ.
Ρώτησε : ‘’Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 500 ευρώ ?’’
Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
Είπε : ‘’Θα δώσω το χαρτονόμισμα σε ένα από εσάς αλλά πρώτα θα κάνω αυτό ....’’Τσαλάκωσε το χαρτονόμισμα μπροστά σε όλους.’’
Ρώτησε ‘’Ποιός θέλει αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα των 500 ευρώ ?’’
Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
Εντάξει τους είπε :’’ Τι αν κάνω αυτό’’ . Έριξε το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και άρχισε να κλοτσά και να χοροπηδά πάνω στο χαρτονόμισμα με τα παπούτσια του.
Το μάζεψε από το πάτωμα τσαλακωμένο , λερωμένο , λασπωμένο . Και τους ξανάκανε την ίδια ερώτηση :
‘’Ποιός θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 500 ευρώ ?’’
Όλοι ξανά στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
Φίλοι μου τους είπε : ‘’ Σήμερα ακούσατε το πιο σημαντικό μάθημα της ζωής σας ‘’ :
Ότι και να έκανα στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλατε γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμα αξίζει 500 Ευρώ !!’’
Στην ζωή μας τσαλακώνουν , μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα , μας ποδοπατούν …….
Έτσι πιστεύουμε πως δεν έχουμε αξία….. Ότι και να συνέβηκε και ότι πρόκειται να συμβεί στην ζωή σου ποτέ δεν θα χάσεις την αξία σου.
Είσαι μοναδικός !! Είσαι ξεχωριστός !!
Μην το ξεχνάς ποτέ .

ΠΡΟΣ : Εκεινον/η
Ξέρεις κατι???
κουραστηκα να ελπιζω και να προσπαθω...Κουραστηνα να ειμαι παντα εδω για σενα
και εσυ να με θυμασαι μονο οταν με χανεις...Κουραστηκα να μην ξερεις τι θες
τη στιγμη που ΑΠΛΑ τα θες ολα και δεν σου αρκει τιποτα...
Δεν θελω πια να ειμαι η σιγουρια σου,Δεν θελω να ειμαι η σιγουρια κανενος...
Κουραστηκα να σε βλεπω να ψαχνεσα παντου και απλα να γυρνας σε μενα οταν με εχεις αναγκη...
Συγνωμη αγαπη μου θα μου λειψει το χαμογελο σου Μα το δικο μου μου λειπει περισσοτερο....

 Καλά Χριστούγεννα μαμά ! (Η υπόσχεση)

ο ποιοs έχει την διάθεση as το διάβαση ευχαριστώ..

  



ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Καλέ μαμά μη κλαίς ! Δε πάω δα και στα ξένα ! Δύο στενά μας χωρίζουν !

ΕΛΕΝΗ: Αχ παιδάκι μου ! Παεί καιρός απο την τελευταία φορά που σε είδα για αυτό.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά έχεις δίκιο...πρέπει να σε επισκέπτομαι συχνότερα ! Αλλά να...όλο και κάτι συμβαίνει, ολο και κατι προκύπτει. Είναι και η δουλειά του Κώστα τέτοια που έχουμε συνέχεια υποχρεώσεις, τραπέζια, δείπνα και... καταλαβαίνεις !

ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου ! Αλοίμονο ! Πάνω απ’όλα η δουλειά.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Να ! Αυριο ας πούμε έχει πάρτυ η εταιρεία του και θα πάμε.
ΕΛΕΝΗ: Καλά να περάσετε κόρη μου.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ; Ευχαριστώ μαμά, θα σε πάρω να τα πούμε...συγγνώμη που φεύγω τόσο βιαστικά αλλα πρέπει να φύγω. Ο.Κ. ;
ΕΛΕΝΗ : Kαλό βράδυ παιδί μου.
Την επομένη χτυπάει το τηλέφωνο, το σηκώνει η Ελένη.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Τι κάνεις ;
ΕΛΕΝΗ: Καλά παιδί μου εσυ τι νέα ;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Περάσαμε τέλεια χθές στο πάρτυ.
ΕΛΕΝΗ: Πάρτυ ; Ποιό πάρτυ ;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Καλέ το πάρτυ που σου είπα οτι θα πάμε με το Κώστα...το ξέχασες ;

ΕΛΕΝΗ: Αχ...ναι παιδί μου ! Πως περάσατε;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Σου είπα τέλεια ! Σήμερα θα παω να δω την Αγγελική που γέννησε. Κοριτσάκι !
ΕΛΕΝΗ: Αααα πολύ ωραία ! Να της ζήσει.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Θα περάσω μετά το νοσοκομείο να σε δώ εντάξει ;  Θα είσαι σπίτι ;
ΕΛΕΝΗ: Που να πάω βρε παιδί μου ! Σπίτι θα είμαι.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Εντάξει λοιπόν θα έρθω.
Τρεις ώρες αργότερα....
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (βάζει το κλειδί στη πόρτα, μπαίνει στο σπίτι) Μαμά ! Ήρθα !  Μαμά ?
ΕΛΕΝΗ. Ήρθες Χριστινάκι μου ;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ναι μαμά ήρθα. (αφήνει τη τσάντα της στο καναπέ) Καλά η μπέμπα, μια γλύκα ! Τι να σου λέω ! (βγάζει το πανωφόρι της)
ΕΛΕΝΗ. Μπέμπα ;  (μισοκλείνει τα μάτια) Ποιά μπέμπα ;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Δε θυμάσαι που σου είπα οτι θα πάω στο νοσοκομείο να δω το μωρό της Αγγελικής που γέννησε ;
ΕΛΕΝΗ: .................(σιωπή) Παιδί μου...δε θυμάμαι...μπορεί και να μου το είπες...αλλα δεν .....δεν το θυμάμαι. Θέλεις τσάϊ ; Έχω φτιάξει τσάϊ.
Η Χριστίνα έχει μείνει να την κοιτάζει με ενα απορημένο ύφος ενώ η μητέρα της οδεύει προς την κουζίνα.
Έχοντας πιεί το τσάι τους, η Χριστίνα κάνει να φύγει.

ΕΛΕΝΗ: Κάτσε  λίγο να σε δω βρε παιδάκι μου ! Ξέρεις εγω ποτέ δεν σε πίεσα για οτιδήποτε αλλα δεν σε βλέπω και καθόλου !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά...σου υπόσχομαι οτι θα έρθω σύντομα. Απλά πρέπει να φύγω σφαίρα, έχω μαγείρεμα, σίδερο...θα έρθει και ο Κώστας απο τη δουλειά κουρασμένος....μη δει οτι λείπω απο το σπίτι !
ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου ! Αλοίμονο. Τώρα έχεις μπει και εσυ στα «βάσανα» ! Δε θέλω να γίνομαι αιτία....
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμα  ! Τι ειναι αυτά που λες ! Απλά δεν μπορώ να μείνω πολύ ώρα ! Αυτό είναι όλο ! Μη ξεχνάς οτι έρχονται τα Χριστούγεννα..τις γιορτές θα τις  περνάμε μαζί κάθε ημέρα ο.κ. ?
ΕΛΕΝΗ: Εντάξει παιδί μου ! Στο καλό να πας ! Η Παναγιά μαζί σου !
Η Ελένη είδε την πόρτα του ασανσέρ να κλείνει, καθισε στο σαλόνι...άνοιξε την τηλεόραση και αλλαζε τα κανάλια...χωρίς ουσιαστικά να βλέπει τίποτα. Εξαντλημένη έπεσε για ύπνο.
Την επόμενη ημέρα χτυπάει το τηλέφωνο:
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Τι κάνεις ;
ΕΛΕΝΗ: (με φωνή που ίσα που ακούγεται) Χμ...καλά παιδι μου !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Τι έχεις ; Εξαντλημένη σε ακούω.

ΕΛΕΝΗ: Δεν ξερω παιδί μου. Νιώθω μια κούραση.....αν και δεν έκανα δουλειές...απο το πρωί σέρνομαι.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Θέλεις να έρθω ;  Θέλεις κατι ;
ΕΛΕΝΗ: Όχι παιδί μου. Θα μου περάσει ! Εσύ καλα ;  Άσε με εμένα.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (κομπιαστικά) Εεεεε....καλα ! Ναααα...ήθελα να σου πω....Εεεε....την παραμονή των Χριστουγέννων....
ΕΛΕΝΗ: (με λαχτάρα) Ναι !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (ξεροκαταπίνει) Ε...μας κάλεσε ο εργοδότης του Κώστα για φαγητό...και...πρέπει να πάμε μαμά. Εεεε...ξέρω οτι σου είπα οτι θα είμαστε μαζί...αλλά δεν μπορούμε να αρνηθούμε...καταλαβαίνεις! Ειδικά τώρα που το μοναδικό μας εισόδημα είναι απο την εταιρεία του Κώστα....θα έρθω πριν και μετά το φαγητό....σου το υπόσχομαι!
ΕΛΕΝΗ: (με βραχνή φωνή, εμφανώς στεναχωρημένη) Παιδί μου ! Ό,τι θέλετε θα κάνετε ! Δεν θέλω εγώ να είμαι εμπόδιο! Άλλωστε μπορεί να με καλέσει και η Καίτη απο δίπλα να πούμε τα χρόνια πολλα οπότε μην ανησυχείς για εμένα.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμα ! Σίγουρα ; Χίλια συγγνώμη ρε μαμα ! Μετα το φαγητό θα έρθουμε άμεσως να σε δούμε εντάξει ;
ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου μην ανησυχείς ! Και τώρα σε κλείνω γιατί είμαι πολύ κουρασμένη. Θα τα πούμε σύντομα.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (με παράπονο) Μαμααα !

Το τηλέφωνο είχε κλείσει πριν προλάβει η Χριστίνα να πει οτιδήποτε.
Παραμονή Χριστουγέννων η Χριστίνα επισκέπτεται την μητέρα της το μεσημέρι.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Καλά Χριστούγεννα ! (την αγκαλίαζει, τη φιλάει)
ΕΛΕΝΗ: Καλά Χριστούγεννα Χριστινάκι μου !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Σου πήρα κάτι...(της δίνει ενα πακέτο) ελπίζω να σου αρέσει.
ΕΛΕΝΗ: Δε σου είπα να μη ξοδεύεσαι ;  Είσαι άνεργη παιδί μου !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Από εμένα και τον Κώστα είναι μαμά. Άνοιξέ το.
Η Ελένη έσκιζε το περιτύλιγμα με την αγωνία ενός μικρού παιδιού.
ΕΛΕΝΗ: Αχ είναι πανέμορφο ! Και ήθελα ένα μεγάλο κασκόλ !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Δεν είναι τίποτα σπουδαίο αλλά...
ΕΛΕΝΗ: ΕΣΕΙΣ για εμένα είστε σπουδαιοι ! Είστε τα παιδιά μου. Τι σημασία έχουν τα δώρα. Μη ξοδεύεστε για εμένα όμως εντάξει ;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ναι βρε μαμάαααα.... Λοιπόν το βράδυ....(δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει τη φράση της)
ΕΛΕΝΗ: Α! Ναι το βράδυ τι ώρα θα έρθετε ; Έχω φτιάξει φαγητό.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (σιωπή)..........Εεεε...μαμα....σου είχα πει οτι θα πάμε στο σπίτι του εργοδότη του Κώστα για φαγητό. Δεν θυμάσαι ;
ΕΛΕΝΗ: (εκνευρισμένα) ΤΙ ! Πό πότε μου το είπες ; Εεε (δυσκολεύεται) εγώ έκατσα και μαγείρεψα....
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (τη διακόπτει απότομα) Μαμά τι έχεις παθει ; ΧΘΕΣ μιλήσαμε ! Σου ζήτησα συγγνώμη αλλα δεν μπορούμε να αρνηθούμε, θα έρθουμε μετά το φαγητό δε σου είπα ;
ΕΛΕΝΗ: (μισοκλείνει τα μάτια σε μια προσπάθεια να θυμηθεί)Εεεεε...δεν θυμάμαι παιδί μου ! Τι είπαμε χθες;
Η Χριστίνα  αναστέναξε με τη μοιρολατρία  δασκάλας που δεν την υπακούν οι μαθητές της !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Δεν είπαμε οτι μπορεί να πας στην Καίτη...και οτι εγω επειδή έχω αυτη την υποχρέωση θα έρθω να σε δω αργότερα.
ΕΛΕΝΗ: (σκέφτεται) Δεν θυμάμαι...ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ! (φωνάζει)
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ηρέμισε ! Η καρδιά σου ! Εαν θες λέω στον Κώστα να παει μόνος του ! Θα κάτσω εδώ μαζί σου.....

ΕΛΕΝΗ: (σκύβει το κεφάλι, βγάζει ενα συρτό αναστεναγμό) Όχι παιδί μου ! Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Τελευταίως ξεχνάω έυκολα...δεν ξέρω...δεν (κομπιάζει)...Πήγαινε ...πήγαινε στον άνδρα σου. Εγώ θα πάω στην Καίτη.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά, θα μείνω μαζί σου τελείωσε !
ΕΛΕΝΗ: Φύ φύγε  σου λεω....αντε ! Μην ανυσηχείς για εμένα !
Η Χριστίνα έφυγε, έπρεπε να προλάβει το δείπνο. Η Ελένη έμεινε σπίτι καθώς η Καίτη είχε ήδη κανονίσει να πάει στα παιδιά της στο χωριό.
Στο δείπνο όλο το βράδυ ήταν ανήσυχη. Ο Κώστας της έριχνε κλεφτές ματιές στο τραπέζι...είχε αντιληφθεί οτι κάτι δεν πήγαινε καλα. Μετά το φαγητό σηκώνονται απο το τραπέζι για ενα ποτό. Ο Κώστας την παραμερίζει σε μια γωνία:
ΚΩΣΤΑΣ: Τι έχεις ; Όλο το βράδυ δεν έχεις πει κουβέντα !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Άστο Κώστα. Δεν είναι η μέρα ούτε η ώρα. Θα σου εξηγήσω αργότερα....

ΚΩΣΤΑΣ: (ψιθυριστά) Τι συμβαίνει ρε Χριστίνα !  (εκνευρισμένα) Όλο το βράδυ έχεις κατι μούτρα μέχρι το πάτωμα !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Κώστα σου εξήγησα οτι η μάνα μου δεν ειναι καλα ! Πως θες να’μαι ?
ΚΩΣΤΑΣ: Μπορείς να προσποιηθείς τουλάχιστον οτι περνάς καλα; Αυτοί (δείχνοντας τους συναδέρφους του) είναι οι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύω ! (ειρωνικά) Κάνε λίγο υπομονή και εσύ πια  ! Θα πάμε στη μάνα σου ...μη φοβάσαι !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (ριχνοντας  του μια ματιά όλο απέχθεια) Μη φοβάμαι ! Δεν φοβάμαι Κωστάκη ! ΕΣΥ πρέπει να φοβάσαι !

ΚΩΣΤΑΣ: Με απειλείς ;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (προσπαθώντας να συγκρατήσει τα και τον τόνο της φωνής της) Κώστα ! Δεν είναι ούτε η μέρα, ούτε η ώρα να τσακωθούμε ! (απότομα) Δικαιολόγησέ με στους συναδέρφους σου. Πάω ΤΩΡΑ στη μητέρα μου ! Με έχει περισσότερο ανάγκη !

Πάει να φύγει....

ΚΩΣΤΑΣ: Εαν φύγεις θα γίνει....

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (χαμογελάει ειρωνικά) Τι θα γίνει Κωστάκη; Δε σε παίρνει να κάνεις αυτό που σκέφτηκες μπροστά σε όλους ! Τι θα σκεφτούν οι συνάδερφοί σου εαν μάθουν οτι σηκώνεις χέρι στη γυναίκα σου ;
ΚΩΣΤΑΣ: (με απολογιτικό ύφος) Εγώ...δεν....

ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Ξέρω....ξέρω...εσύ «δεν» Ποτέ δεν ήθελες να κάνεις κάτι τέτοιο. Και πάντα ερχόσουν «μετανιωμένος» ζητώντας συγγνώμη. Τι να την κάνω τη συγγνώμη σου Κώστα ;  Τι να την κάνω ;

ΚΩΣΤΑΣ: Δε νομίζεις οτι δεν είναι ώρα τώρα να συζητήσουμε κατι τέτοιο ; Όταν πάμε σπίτι...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Για εσένα ποτέ δεν ήταν ...η ώρα να συζητήσουμε κάτι τέτοιο. Μόνο που αυτό  «κάτι τέτοιο» που λες εσύ εμένα με πέθαινε μέρα με τη μέρα. Την πρώτη φορά φαντάσθηκα οτι απλά το έκανες πάνω στα νεύρα σου. Τη δεύτερη φορά με εκανες να πιστέψω οτι έφταιγα ΕΓΩ που με χτύπησες. Τις επόμενες φορές είχα πια αδειάσει ! Είχα αδειάσει μέσα μου τόσο πολύ που δεν είχα ούτε το σθένος να αμυνθώ !

ΚΩΣΤΑΣ:  Χριστίνα σε παρακαλώ ! Δεν είναι ώρα τώρα.....λείπουμε και τόση ώρα απο το σαλόνι ! Όταν πάμε σπίτι θα  μιλήσουμε και θα.....

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (της ξεφεύγει ενα ειρωνικό γελάκι, σαν να του λεει «είσαι αδιόρθωτος»)  Μάλιστα ! «Λείπουμε ώρα απο το σαλόνι» ; Δεν λείπουμε (τονίζει το «με») ! Λείπεις ! Καιρό τώρα δεν υπάρχει το «εμείς» αλλά μόνο το «εγώ». Δηλαδή ο εαυτούλης σου. Και δεν θα ΠΑΜΕ σπίτι...θα πας. Εγώ δεν θα έρθω. Δεν θα έρθω ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ !

ΚΩΣΤΑΣ: Τι...τι εννοείς...δεν θα....
Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του, η Χριστίνα ήδη είχε φορέσει το πανωφόρι της και χαιρετούσε τους προσκεκλημένους ζητώντας τους συγγνώμη για την ξαφνική αποχώρησή της. «Κάποιο σημαντικό θέμα στο σπίτι» τους είπε και έφυγε .
Στο δρόμο για το σπίτι της μητέρας της έκλαιγε...
Δεν ήξερε όμως εάν  ήταν για τον χωρισμό της απο έναν άνδρα που κάποτε αγάπησε πραγματικά ή για το χαμένο χρόνο μακρυά απο τη μητέρα και τους φίλους της εξαιτίας αυτού του άνδρα που στο τέλος αποδείχθηκε ανδρείκελο !
Τα συναισθήματά της ήταν πολύ μπερδεμένα, αλλά προσπάθησε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Δεν ήθελε να την δει η μητέρα της να κλαίει.
Έφθασε στο σπίτι, ανοίγει την πόρτα.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ;

Η Ελένη είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ με την τηλεόραση ανοιχτή. H Xριστίνα έμεινε για λίγο να την χαζεύει ...δεν ήθελε να την ξυπνήσει ακόμα. Πόσα πράγματα είχαν περάσει μαζί οι δυο τους, αναλογίστηκε ! Ο,τι κι αν συνέβαινε η μητέρα της ήταν πάντα εκεί...δίπλα της. Τα τελευταία όμως χρόνια, η ίδια ήταν πολύ απασχολημένη με το να ακολουθεί τη ζωή κάποιου άλλου ! Τόσος καιρός χαμένος ! Αποφασίζει να την ξυπνήσει πριν την πάρουν  τα ζουμιά, μέρες που'ναι.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Μαμά ! (την ακουμπάει στο μπράτσο, η Ελένη ξυπνάει)

ΕΛΕΝΗ: Χριστινάκι μου ήρθατε ; 
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (προσπαθώντας να μη δείξει την στεναχώρια της) Ήρθα μαμά. Ήρθα...
ΕΛΕΝΗ: Που είναι ο Κώστας ; Παρκάρει ε ; Που να βρείς παρκινγκ εδώ παδι μου ! Άστα,  πρόβλημα.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ο Κώστας έπρεπε να μείνει στο δείπνο. Θα παίζανε και χαρτάκι μετά το φαγητό και...ξερεις τώρα εγώ δεν τα γουστάρω αυτά.

Δεν ήταν η καταλληλη στιγμή να της πει για τον χωρισμό της. Κοιτάει το κινητό της, 12 αναπάντητες ! «Μάταια Κωστάκη...πέταξε του πουλάκι»  σκέφτηκε και γύρισε στη μητέρα της.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά άντε θα ανοίξεις κανενα κρασάκι να πούμε τα χρόνια πολλά ;

ΕΛΕΝΗ: Να ανοίξω παιδί μου ! Έχω φτιάξει και φαγητό που σου είπα. Θα φάμε ετσι ; Κρίμα που δεν είναι ο Κώστας εδω....

Η Χριστίνα χαμογέλασε συγκαταβατικά....ο χωρισμός της την είχε κάνει να ξεχάσει το πρόβλημα της μητέρας της. Αλλά δεν ήθελε να της χαλάσει το χατήρι. Είχε υπ’όψιν της να την πείσει να πάνε στο γιατρό μετά τα Χριστούγεννα.

Μέχρι τότε...θα έμενε μαζί της...δίπλα της....για όσο καιρό τη χρειαζόταν. Και αυτό ήταν μια υπόσχεση που δεν θα αθετούσε ποτέ !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ναι μαμά. Θα φάμε.  Άνοιξε όμως πρώτα ενα κρασάκι να τσουγκρίσουμε.

ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου...να τσουγκρίσουμε.

Της εκτείνει το ποτήρι.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Καλά Χριστούγεννα μαμά !
ΕΛΕΝΗ: Καλά Χριστούγεννα παιδί μου. Να είμαστε καλα !
ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Μαμά...σκέφτηκα, εαν θες και εσύ να μείνω εδώ μερικές ημέρες...μαζί σου.
Ήξερε κατα βάθος ότι το «μερικές ημέρες» που της είπεήταν ψέμμα για να την κάνει να πει το «ναι».
ΕΛΕΝΗ: Να....να μείνεις μαζί μου ? Παιδί μου ! Μείνε όσο θες αλλα ο Κώστας ; Θα τον αφήσεις μόνο του ; Mήπως συμβαίνει κατι μεταξύ σας παιδί μου και δε μου το λες ;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (απο μέσα της): Aχ  ρε μάνα ! Ολα τα καταλαβαίνεις
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (στη μητέρα της) Όχι ρε μάνα ! Ξεκόλα.  Άστον τον Κώστα ! Τώρα μιλάμε εγώ κι εσύ. Θέλεις ναι ή όχι ;
ΕΛΕΝΗ: Αν θέλω λεει ! (τα μάτια της γέμισαν δάκρυα...δάκρυα χαράς)
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Τέλεια...θα είναι σαν το παλιό καλό καιρό έτσι ;
ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου ....σαν το παλιό καλό καιρό !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Καλά Χριστούγεννα μαμά ! (τσουγκρίζει το ποτήρι της με αυτό της μητέρας της)

ΕΛΕΝΗ: Καλά Χριστούγεννα παιδί μου !

Κοριτσι:Η καινουρια σου κοπελα ειναι ομορφη..
(σιγουρα σου εχει κλεψει την καρδια)
Αγορι:Ναι,ειναι..(αλλα παραμενεις το ομορφοτερο
κοριτσι που εχω γνωρισει)
Κοριτσι:Ακουσα πως ειναι τελεια και εχει χιουμορ..
(ολα αυτα που δεν ειχα εγω..)
Αγορι:Ναι,σιγουρα ειναι..!(αλλα με τιποτα δεν
συγκρινεται με εσενα)
Κοριτσι:Υποθετω πως ξερεις τα παντα για αυτην..
(οπως ηξερες και για μενα)

Αγορι:Μονο τα σημαντικα..(δεν θυμαμαι τοποτα
απο οσα λεει οταν σε σκεφτομαι)
Κοριτσι:Λοιπον,ευχομαι να τα πατε καλα..(αυτο
που δεν καναμε ποτε εμεις)
Αγορι:Και εγω ευχομαι το ιδιο..(τι εγινε με εμας
τους δυο? )
Κοριτσι:Λοιπον,πρεπει να φυγω..(πριν βαλω τα
κλαματα)
Αγορι:Ναι,και εγω..(ελπιζω να μην κλαψεις)
Κοριτσι:Αντιο..( ακομα σ'αγαπαω )
Αγορι:Αντιο..(ποτε δεν σταματησα) ...